“Saamhorigheid en alleen maar liefde”
Als families samen meedoen aan een traditioneel kerstverhaal, in een heuse kerk. Omringd door dierbaren en met een mooie boodschap: Kerstmis is hét moment om samen te zijn, lief te hebben en voor elkaar zorgen. Het gebeurt binnenkort weer in Tuitjenhorn. Moeder Liesbeth (85), dochter Mariosé (59) en kleindochter Lotte (26) delen hun bijzondere ervaringen.
Jarenlange traditie
“Het begon allemaal in 1975,” begint Liesbeth Blommaart. “De inmiddels gesloten Posthoornkerk in
Amsterdam stelde kleding en een script beschikbaar voor het jaarlijkse kerstspel. Mijn man was toen hoofd van de plaatselijke lagere school en nam, samen met pastoor Wijnker, het initiatief om in de H. Jacobus de Meerdere-kerk het kerstverhaal op te laten voeren, door kinderen. Het was een groot succes: De kerk zat vol enthousiast publiek. Hiermee was een jarenlange traditie geboren waar
onze familie en veel andere dorps genoten elke Eerste Kerstdag weer van genieten.”
“Tijdens die allereerste voorstelling mocht ik Maria spelen,” vertelt Mariosé Huits. “Dat
was een droomrol. Ieder meisje wilde Maria zijn, want je mocht het kindje vasthouden. Het
was altijd een echte baby, dat maakte het extra spannend.” Lotte Blommaart: “Ik heb bijna
alle rollen gespeeld. Het Kindje Wiegen is elk jaar weer een waar spektakel. Tussen door wordt er
gezongen en iedereen doet mee. De voorstelling, op het altaar, ademt kerst in zijn puurste vorm.
De hele kerk is versierd, er zijn kerststukken, kerstbomen en kaarsen. De geur van dennen en wierook maakt de sfeer écht compleet.”
Nieuwe vleugels
“Er is in al die jaren niets veranderd,” vervolgt
Lotte. “We gebruiken nog steeds dezelfde teksten,
met aantekeningen van mijn opa. En dezelfde kleding,
al hebben de engelen nieuwe vleugels gekregen.”
Nadat meester Blommaart de school verliet, speelde hij het kerstspel met leden van zijn jeugdkoor. Later kwamen de misdienaars erbij en nu dragen ook leerlingen van basisschool St. Barbara hun steentje bij. De laatste vijftien jaar is de regie overgenomen door Mariosé Huits die, in navolging van haar vader, directeur is van de katholieke lagere school. “De kinderen vinden het fantastisch om mee te doen,” vertelt ze. “Toen het kerstspel in coronatijd niet kon doorgaan, zag je de tranen in hun ogen.
“Het mooie is dat binnen onze familie bijna iedereen betrokken was of is bij het kerstspel: als speler, verteller of begeleider,” zegt Liesbeth. “Zo mocht ik de kinderen ooit helpen bij het verkleden. Dat is een hectische klus. Heb je net de herdertjes van kleding voorzien, staan Joseph en Maria alweer voor je neus. En dan zijn er ook nog eens kinderen met een dubbelrol. Ga er maar aanstaan.”
Voel je welkom, wie je ook bent
“Het jaarlijkse kerstspel is veel méér dan het in het evangelie beschreven verhaal,” stelt Mariosé. “Het gaat erom dat we het met elkaar doen. Die saamhorigheid is het allermooiste. Kinderen, begeleiders
en publiek zijn één. Er is alleen maar vreugde en liefde, dat is natuurlijk waar de kerst voor staat.” Na het kerstspel bekijken de kinderen de kerststal en krijgen ze, uit handen van de pastoor, een kaars en mandarijn. “Ook dat is al jaren traditie.” En als de kerk gestaag leegloopt, barst de kerstsfeer los bij de
familie Blommaart. Mariosé: “Moeder kookte vroeger voor ons allemaal, met als vaste prik: bavarois als dessert. Op een gegeven moment werd de eettafel verruild voor schragen met planken, waar
in totaal 33 familieleden aanschoven. Iedereen nam iets lekkers mee.”
“Het kerstfeest was altijd één groot feest,” zegt Lotte. “We genoten van het feit dat we elkaar weer zagen en zongen Top 40-hits. Inmiddels vieren we kerst apart, want het is met alle aanhang gewoon niet meer te organiseren.” “Liefde en respect voor elkaar, dat vinden wij als familie erg belangrijk,” zegt Liesbeth. “Voel je welkom, wie je ook bent en hoe je ook in het leven staat.” Mariosé: “We zijn heel hecht, dat komt ook doordat we samen zijn opgegroeid. De meeste familieleden wonen ook nog
steeds in de buurt. Mijn vader is drieëntwintig jaar geleden helaas overleden. Maar toen ik de regie van het kerstspel voor het eerst van hem overnam, vóelde ik dat hij erbij was. Dat was een onbeschrijflijk mooi, warm gevoel.”
