Daar gaat Webster!
Na meer dan dertig jaar ging haar grootste wens in vervulling, en hóe. Patricia van der Zalm wilde graag een zeehond weer vrijlaten in de natuur. Opvangcentrum Ecomare op Texel nodigde haar uit voor een bijzondere dag. “Dat je zoiets fijns voor een dier kunt doen!”
Geraakt door de ogen
Wie een blijere dag had, is niet te zeggen: Patricia of de zeehonden die hun weg naar de zee terugvonden. “Van jongs af aan zijn het mijn lievelingsdieren. Ik heb gewoon iets met ze wat ik niet goed kan uitleggen. Dat gezicht, die uitdrukking, hoe ze in het water zwemmen en op het strand waggelen… Maar het zijn vooral de ogen die me raken. Eerder bezocht ik al eens Ecomare en het opvangcentrum in Pieterburen. Ik ben zelfs met mijn vader op Rottum geweest om zeehonden te spotten. En nu ging dan via Omring mijn wens in vervulling.”
Grijze zeehondpups
Naar Texel afreizen betekent overvaren met de Teso veerboot. “Samen met de fotograaf en de videograaf waaiden we lekker uit op het dek. Een mooie start van de dag. Bij Ecomare werd ons verteld over de vrij te laten zeehonden. Er waren ook twee donateurs aanwezig, die zouden helpen met uitzetten. In afwachting van het overzetten van de zeehonden in plastic kratten, liepen we een rondje langs de buitenbassins. Op een naambordje zagen we ineens de naam van ‘mijn’ zeehond staan. Webster. Een nog jonge grijze zeehond, geboren in november of december van het afgelopen jaar.”
Aansterken in Ecomare
Natuurmuseum en Zeehondenopvang Ecomare brengt je dicht bij de natuur van kust en zee. Het centrum staat bekend om de opvang van jonge en zieke zeehonden, vogels die onder de olie zitten en andere vogels die professionele zorg nodig hebben. Een zeehond die in de opvang komt, is altijd zwak en meestal nog geen jaar oud. Zwakke en zieke dieren blijven in quarantaine tot ze zijn aangesterkt. Zeehonden zoals Webster.
Terug naar zee
Webster was verzwakt op het strand gevonden met wonden bij zijn staart. “Inmiddels is hij flink aangesterkt. Na controle van zijn lichaamsgewicht mocht hij mee naar het strand. Net als zijn leeftijdsgenootje Magnus, die binnen was gebracht met dezelfde klachten, en nog twee zeehonden.” Op een rustig strand nabij De Cocksdorp opende Patricia het rekje van de plastic bak. “Webster had eerst niet helemaal door hoe hij eruit moest. Maar uiteindelijk wist hij de opening te vinden. Omdat het nog zo’n jonkie is, wist hij eerst niet welke kant hij op moest. Met een beetje begeleiding ging hij alsnog het water in.”
Koppies boven water
Na Webster was Magnus aan de beurt. “Ook hij vond zijn weg naar zee. Ik werd er helemaal emotioneel van. Dat je op deze manier een dier kunt helpen, zodat hij weer vrij in de natuur kan zijn. De zeehonden bleven nog even zwemmen langs de kustlijn. We zagen de koppies boven het water uitsteken.” Bij Ecomare ging Patricia vervolgens nog even langs de shop. “Ik heb een ‘zeephond’ meegenomen en sokken met zeehonden erop. Op de terugweg was ik stil, zo onder de indruk was ik. Maar eenmaal thuis raakte ik er niet over uitgepraat. Ik heb maar één woord voor deze dag: ge-wel-dig!”
