Avondje Malediven
Omringers vertellen over een moment dat hen altijd zal bijblijven. Dit keer Wendy Hensen, verzorgende IG bij De Zeester in Den Helder.
Als ik mensen vertel dat ik in de zorg werk, krijg ik vaak te horen: dat lijkt me zwaar. Ja, het kan soms intensief
zijn. Maar ik heb vooral heel veel plezier in mijn werk. Regelmatig beleef ik bijzondere momenten. Soms met een
traan, maar ook vaak met een lach. Als je samen lacht, heb je contact, een connectie. Het zorgt voor een saamhorigheidsgevoel. Het is juist de kracht dat humor ontstaat in die verbinding. Mijn doel is dan ook om een lach op het gezicht van de bewoners te toveren. Al is het maar voor een moment. Zulke ervaringen zijn zo mooi en puur.
Zo ook die avond waarop we net waren begonnen aan de gezamenlijke broodmaaltijd. Ik zat aan de lange tafel met bewoners en smeerde de broodjes. Ik was zelf net terug van een vakantie. Dat was enkele bewoners niet ontgaan. Hierdoor ontstond er een gesprek over vakanties. Ik vroeg de bewoners: “Op welke plekken bent u vroeger geweest?” Zo ontstonden er leuke gesprekken aan tafel, waarbij de mensen gretig hun ervaringen vertelden.
Opeens zei een bewoonster: “Ik zou nog weleens op vakantie willen.” Ik vroeg haar waar ze dan naartoe zou willen. “Naar een mooie plek waar de zon schijnt”, antwoordde ze. Voor de grap zei ik: “Naar de Malediven misschien?” Ze keek me aan en vroeg: “Waar ligt dat dan, die Malediven?” Toen ik haar dat vertelde, zei ze met een glimlach: “Dáár zou ik wel naartoe willen.” Een andere bewoonster zei dat ze dat ook wel wilde. Daarop zei ik: “Dan gaan we toch allemaal! En als we niet zelf naar de Malediven kunnen, dan halen we de Malediven hiernaartoe.”
Direct kwam ik in actie, samen met mijn collega Claudia.
Een moment om te koesteren
Al snel vonden we een strohoedje, hawaï-slinger en een sarong. We plukten een kunstpalmboom van de omloop vandaan. En voor alle bewoners
schonken we een verfrissende limonade in een wijnglas met een suikerrandje. In de gang van de appartementen hangen grote schilderijen van een palmstrand, dus de perfecte locatie was gevonden. We zetten muziek aan van Willeke Alberti, die zong: ‘We gingen op vakantie…’ Bij de
bewoners zagen we eerst vooral verbaasde gezichten. Maar omdat Claudia en ik zo’n schik hadden, kreeg iedereen er al snel lol in.
Toen was het tijd voor het strand. Eén voor één namen de bewoners plaats op een stoel voor het palmstrand. Hoedje op, slinger om, en zo toverden we een grote lach op hun gezicht. Dat moment legden we vast op de camera. Daarna dansten we met de bewoners in de huiskamer en liepen we de polonaise op de nummers van Willeke Alberti. Mijn avonddienst, die nietsvermoedend was begonnen, eindigde verrassend in een doldwaze boel. De foto’s heb ik na afloop in de appartementen van de bewoners gehangen. Daar prijken ze nu nog steeds aan de wand. De mensen zeggen nog weleens tegen me: “Weet je nog toen…” Een moment om voor altijd te koesteren.
