Wilma wandelt
Alpe d’HuZes is een jaarlijks evenement waarbij deelnemers de mythische Alpe d’Huez in de Franse Alpen beklimmen om geld in te zamelen voor kankeronderzoek. Wilma Kalkwiek (51) is aankomende juni één van hen. Samen met drie vriendinnen bedwingt zij straks de berg van 1.850 meter hoog en een gemiddeld stijgingspercentage van 8 procent.
Donatie
Wilma is blij met álle donaties, ook die van 1 of 2 euro. Doneer via: opgevenisgeenoptie.nl/fundraisers/wilmakalkwiek
“Twee vriendinnen, onlangs nog een vriendin en de buurman. Ik verloor ze allemaal aan kanker. En toen werd ook nog mijn lieve moeder ziek. Zij zit op dit moment midden in het behandelingstraject. Toen ik vorig jaar door een vriendin werd gevraagd voor de Alpe d’HuZes hoefde ik hier geen seconde over na te denken. Natúúrlijk gaan we dit doen. In de fysieke voorbereiding loop ik delen van het Pieterpad, ik doe aan hardlopen en op de sportschool ga ik de helling van de loopband omhoog plaatsen.
Want dat ‘Nederlands vlak’ is niets vergeleken bij veertien kilometer omhoog. Om 4.30 uur staan we straks met z’n allen aan de voet van de berg. Ik weet nu al: ik draag mijn dierbaren die hele weg met me mee. Ik doe het voor hen. Het wordt beslist op ons tandvlees boven komen, maar we hebben afgesproken vóór de finish op elkaar te wachten en dan met z’n allen die laatste euforische meters af te leggen.”
Ankje, moeder van Wilma: “Ik help actief mee om geld in te zamelen”
Het was augustus 2023 en Ankje Kalkwiek (77) voelde zich al maanden niet fit. Uit onderzoeken bleek plots een agressieve vorm van baarmoederkanker, die bovendien was uitgezaaid naar baarmoederhals en -mond. “Je wereld stort in bij zo’n bericht.”
“Ik vertrouwde het niet, ik bleef maar achteruit gaan, zonder duidelijk aanwijsbare oorzaak. Toen ik bovendien begin te vloeien, ben ik direct naar de huisarts gegaan. Er volgden meteen onderzoeken, bloedprikken en een uitstrijkje. Toen bleek dat ik ziek was en er snel gehandeld moest worden. Uit de CT-scan kwam naar voren waar de kankercellen zaten. Via een nieuwe methode – vaginaal – zouden ze de baarmoeder verwijderen.”
Steun en toeverlaat
“Het waren zware gesprekken. De artsen waren heel geduldig, want er gaat zo veel langs je heen… Ik schreef het ook allemaal op, zodat ik het thuis nog eens na kon lezen. Mijn man was mijn steun en toeverlaat en ook onze drie kinderen namen we in alles mee. De operatie verliep goed, maar het was wel kantje-boord. Ik ben door het oog van de naald gekropen, aldus de artsen. Na de operatie volgden bestralingen voor de baarmoederhals en mond. Hierna had ik de keuze voor chemo. Het hóefde niet, maar zou wel kunnen. Samen met mijn man besloten we dit niet te doen. Op dit moment zit ik nog volop in mijn herstelperiode. Ik ben vooral moe, maar de leeftijd speelt natuurlijk ook mee.”
Elkaar opvangen
“Dat Wilma deelneemt aan de Alpe d’Huzes vind ik geweldig. Voor zover het lukt, ga ik met Wilma mee naar de markten om geld in te zamelen. Ik ben er even uit, maar bovenal samen met mijn lieve dochter. Heerlijk is dat. We zijn als gezin al close, maar door dit hele gebeuren misschien nog wel meer. Niet alleen met Wilma, maar ook met onze zoons, van wie er één een par straten verderop woont en één op Bonaire. Je vangt elkaar toch op. Verder probeer ik met Wilma mee te denken. Die berg oplopen, dat vraagt om training. Ik zei tegen haar: ‘Je moet omhoog.’ Nu traint ze ook op de loopband in de sportschool met een bepaalde helling.”
De berg bedwingen
“En verder voelt het fantastisch dat er een heel team straks de berg gaat bedwingen, dat iedereen zo begaan is met mij. Door wat mij is overkomen en hoe we hier met elkaar doorheen zij gekomen, besef ik nóg meer dat je in het leven de dingen moet proberen die je wilt. Want daar draait het uiteindelijk om: genieten!’
